Op de toeristische tour

Gisteren hebben we een echt toeristisch uitje gemaakt. We konden een gloednieuw busje met chauffeur huren, niet bepaald goedkoop maar vonden dat we wel weer wat luxe hadden verdiend. Onze chauffeur Alex bleek een neef te zijn van Daniel Ortega en de familietrekken waren duidelijk te zien. De tocht ging naar een een mooi, maar minder toegankelijk berggebied in Chontales, de provincie waar wij nu zitten. Eerst via Juigalpa naar La Libertad, de zusterstad van
Doetinchem. Onderweg hadden we steeds een een prachtig uitzicht op de serrano Amarisque, een grillige bergketen, waar we in feite helemaal omheen reden. De eerste stop was bij
een een ontbijttentje langs de kant van de weg, waar ze tortillas stonden te bakken. Die tortillas Hebben we links laten liggen, want dat zijn maispannekoekjes die ons niet smaken. Maar de koffie hebben we ons goed laten smaken, hoewel die zoals gewoonlijk mierzoet is, aangezien ze er bij voorbaat suiker in gooien.

In La Libertad stuitten we op een baseballwedstrijd, de nationale sport van Nicaragua. Veel belangstelling van publiek die met geschreeuw en ratels hun favorieten
aanmoedigden. Verder bezochten we daar een grootschalige goudmijn die door een Amerkaanse maatschappij wordt gerund. Volgens de 'Lonely Planet' is de productie slechts
60 gram per dag. Triest om te zien hoe het landschap wordt kapotgemaakt door enorme machines die hele bergen afgraven voor dat beetje goud. Onderweg zagen we ook diverse
tentjes van landbouwplastic, waar Nicaraguanen zelf naar goud zoeken. Ook passeerden we kleine bedrijfjes die de brokken grond fijnmalen en spoelen om hier het goud uit te
vissen. Dat gebeurde door grote keien in een aarden trog met water rond te laten draaien, aangedreven door kleine machientjes.

Santo Domingo, het volgende dorp dat we bezochten, lijkt het centrum van deze private goudbusiness. Op zich een knus dorp met een western-uitstraling. Maar ook een duur dorp, met luxewinkeltjes en een restaurant waar we veel te veel moesten betalen voor matig eten. Zo matig dat Petra 2 uur na het eten ziek werd door voedselvergiftiging. Aangezien
de de 'Lonely Planet' ook vermeldde dat er wandelpaden in mooienatuur al dat niet natuurreservaten te vinden waren in de omgeving van dit dorp, gingen Bert, Carl en Petra daarnaar op zoek om een mooie wandeling te maken. We kwamen terecht bij een koffieboerderij, die ook een privé natuurreservaat had en logies bood. Helaas bleek je tevoren te moeten reserveren en ons schoeisel werd ook afgekeurd voor de route die je daar kon lopen. Daarom hebben we een ander pad in de buurt genomen, waar we half in het oerwoud liepen en prachtige uitzichten hadden, tot aan een watervalletje. Ook erg mooi en bevredigend na onze urenlang zitten in de auto.

Op de terugweg deden we nog even het dorp San Pedro aan, waar we voor een drankje terecht kwamen in een posada met zwembad, een onverwachte verrassing in een verder saai dorp. Een duik in het water hebben we niet meer genomen, omdat we geen badkleding bij ons hadden en het inmiddels te koud werd (we zaten de hele dag tussen 700 en 1000 m. hoogte, waar het duidelijk koeler is). Om half zeven 's avonds werden we moe, maar zeer voldaan weer afgezet in Muhan.

saludos