Weekendje Juigalpa

Na een week van afzien en `hard` werken vonden we dat we een verwenweekend hadden verdiend. Zaterdagochtend stapten we op de bus naar Juigalpa, de provinciehoofdstad van Chontales. Daar namen we onze intrek in een hotelletje in het centrum. Eerst wilden we het mooiste plekje van de stad zien, het parkje bij Palo Solo, een prachtig uitzicht op de Amerisque, een bergketen aan de overkant van het dal. Een mooi aangelegd en goed onderhouden park met mooie bankjes, gemaakt voor romantische ontmoetingen. In het daarnaast gelegen restaurant lieten wij ons verwennen met verse vruchtendrankjes en aangename latino muziek.

Daarna gingen we eerst boodschappen doen voor het vrouwenhuis en onze gastgezinnen. Voor het vrouwenhuis doken we een babywinkel in en kochten de halve winkel leeg. Van het vrouwenhuis hadden we een boodschappenlijstje meegekregen voor babypakketjes. Er verblijven daar namelijk kraamvrouwen die helemaal niets aan uitzet hebben en hun pasgeborene in een paar lappen mee naar huis nemen. Voor deze gevallen heeft het vrouwenhuis een uitzetpakketje beschikbaar, maar ze waren bijna door hun voorraad heen. Met de schenkingen die Bert voor zijn afscheid van zijn werk heeft ontvangen heeft hij nu voor $ 200,- 7 nieuwe pakketjes gekocht. We zouden graag de gezichten willen zien van de moeders die deze pakketjes straks ontvangen.

's Avonds gingen we weer lekker op het terras van het restaurant Palo Solo zitten voor lekkere drankjes en het avondeten. En voor de live-muziek van een groepje muzikanten die bij je tafeltje komt staan en voor geld verzoeknummers speelt. Wij maakten daar natuurlijk ook gebruik van en vroegen in de eerste plaats het nationale lied Nicaragua Nicaraguita aan. Overigens was de kwaliteit wat wisselend. De twee mannen met gitaar en gitarro (een Nicaraguaans type grote gitaar met andere snaren) speelden goed en hadden een goeie stem. Daar tussendoor speelde een trompettist er lustig op los, maar qua geluid overheerste zijn, net iets andere, maten. Maar dat mocht de pret niet drukken. Een nieuwsgierige en dansgrage man met een slok teveel op vroeg ons om de beurt ten dans en bleef net zo lang aandringen tot hij alle dames op de dansvloer had gekregen.

Zondagochtend pasten wij ons aan bij de Nica-traditie en gingen om 8 uur naar de mis in de kathedraal. We probeerden tevoren nog een ontbijtje te scoorden maar kwamen niet verder dan een kop koffie. De mis was een interessante belevenis met een vrolijk koortje, dat zelfs voor melodietjes zong, zoals van 'blowing in the wind' en 'we zijn twee rasechte turken'. De offerande was ook interessant. Op een tafel stonden allerlei producten zoals rijst, bonen en vruchten, maar ook wc-papier, die allemaal tijdens de offerande naar het altaar werden gebracht.

Na de mis konden we eindelijk ons ontbijt krijgen. In het parkje voor de kerk was nu de kiosk open en complete ontbijten met gallo pinto, omelet, tortilla kaas en room te krijgen. En als drinken zowel koffie als sinaasappelsap. Dat werd dus een lekker Nica-ontbijtje in zondagse sferen.

Om 11 uur vertrokken we weer met de bus uit Juigalpa na eerst alle bagage te hebben gereorganiseerd. We hadden lege koffers meegenomen om de babypakketten in te vervoeren. Met nog alle cadeaus erbij was al onze bagage goed gevuld.

De cadeaus zijn voor de verjaardag waarvoor we zijn uitgenodigd bij Damian, de gastheer van Anja. Zijn kleindochter is n jaar geworden. Dat wordt hier uitgebreid gevierd, want het is voor een kind van hier toch een hele prestatie om door dat kwetsbare eerste jaar te komen. Over deze verjaardag zullen we de volgende keer berichten.


saludos van de brigadistas