Tweede scholenbezoek

Vanochtend stonden we om 7 uur `s morgens bij het huis van Luìs Orozco om meegenomen te worden naar twee plattelandsschooltjes. Alleen Anja was vandaag niet van de partij. We reden eerst met een pick-up over een zgn 'onverharde' weg, wat eigenlijk betekent dat de weg vooral bestaat uit teveel verharding in de vorm van ruwe keien, maar je kunt ook modderplassen en overstekende stroompjes tegenkomen. Toen de weg te steil en modderig werd stapten we over op paarden en muildieren. Dat ging een stuk langzamer en wel stapvoets maar veel aangenamer dan het gehobbel in de auto. Bovendien hadden we nu veel beter uitzicht op het prachtige bergachtige landschap ten zuiden van Muhan, vanwaar je bijna tot aan San Carlos kon kijken . Het was wel wennen op die paarden en muildierruggen, maar echte ruiterervaring heb je niet nodig. De dieren zoeken vooral zelf hun weg over de moeilijk begaanbare paden en het enige wat je hoeft te doen is ze aanmoedigen als je wat sneller wilt. Maar voorop reed Luìs Orozco met een piñatapop in de hand en bepaalde in feite het tempo. Na een ruiterrit van een half uur bereikten we het schooltje, een keurig wit en blauw geverfd stenen gebouwtje naast een boerderij.

De plattelandsschooltjes staan vaak op het erf van een boer die ook toezicht houdt op de school. Deze boer vertelde dat zij het schooltje al 40 jaar geleden hadden opgericht. Momenteel bestond dit schooltje uit zo'n 25 basisschoolleerlingen met één juf en 5 kleuters met een kleuterjuf. Wij hadden een waterfilter bij ons die in het kader van het watervoorzieningsproject was aangeschaft voor de scholen. Dit project heeft ZSN financieel gesteund met de inzamelingsacties van 2011 in Zutphen.

Na overhandiging van de waterfilter kregen we een dansje te zien van een leerling, wat hier de gewoonte is bij een ontvangst. Daarna gaf Bert nog aardrijkskundeles in de vorm van een verhaaltje over de verschillen tussen Nicaragua en Europa. En toen wilden de kinderen weten of wij ook konden dansen. Dat wilden we wel demonstreren, maar het was moeilijk om danspartners te vinden onder de kinderen, die daarvoor te verlegen waren. Ze kwamen pas echt los toen buiten de piñatapop werd opgehangen en de kinderen daar om de beurt op mochten slaan. Zodra er snoepjes uit de pop rolden vlogen we erop af en propten hun zakken vol. Na afloop kregen we bij de eigenaar van de boerderij, een man van 88 maar nog zeer vitaal, nog een maaltijd aangeboden.

Daarna weer op het paard/muildier terug naar de auto. Vervolgens reden we via Muhan naar een plattelandschooltje ten noorden van Muhan. Weer een lange rit, maar nu alleen met de pick-up. Daar herhaalde het ritueel zich van waterfilter aanbieden, toespraakje en tenslotte het piñatafeest. Om de snoepjesbuit eerlijker te verdelen werden hier ook zakjes met snoep uitgedeeld onder de leerlingen. En daarna weer in een hobbelende auto naar Muhan.


Groeten,
Petra