Laatste: over feest na werk, afscheid en strand

Vandaag vertrekken we weer naar Nederland. Daarvoor zijn we weer in Managua neergestreken. Hier zijn we ook weer in de gelegenheid om van internet gebruik te maken. In Muhan was er al enkele dagen een stroomstoring waardoor er geen cyber (internetcontact) mogelijk was. En tussendoor hebben we nog een paar dagen aan het strand gezeten. Bij deze dan het laatste verslag van de ZSN Brigade 2012 over de laatste dagen in Villa Sandino en ons verblijf in Pochomil.

Woensdag (29-2) hebben we gedurende de ochtend met ons vijven en een groep Nicaraguanen aan de bouw van de pre-escolar gewerkt. Ik moet zeggen dat dit van een leien dakje ging. De bamboestokken werden keurig vastgepijkerd aan de zijgevels. Eerst aftekenen, gaatjes boren, en hup die spijkers erin! Organiseren, coordineren, delegeren, .......we voelden ons allemaal in ons element! En als klap op de vuurpijl kwam de mededeling van Nicazijde dat diezelfde middag om 15.00uur het gebouwtje officieel in gebruik genomen zou worden.

Wij mochten naar huis en om 15.00uur waren we weer present, maar niet alleen wij, ook Luis en Ricardo Oroszco, de pittige Rosita, de toekomstige juf, veel ouders, en nog meer kinderen. Er stonden een paar enorme speakers klaar en er hing een piñata vanaf de nok naar beneden.
Na de gebruikelijke toespraakjes, kon het piñataslaan beginnen.......sommige kinderen deden dat door het ritueel in te kleden met mooie latino-danspasjes. Meppen, slaan en gillen, joelen en juichen, vooral als een geblinddoekte chele (dat zijn wij....witjes of iets dergelijks) potsierlijk met de stok in het rond zwierde zonder ook maar iets te raken. Dolle pret dus. Nog meer omdat Bert en Julia nog een voorraadje ballonnen hadden dat door de kinderen ook met enthousiasme in ontvangst genomen werd. De uiteindelijke afrekening die ik met Ricardo en Flora daags daarna voor de pre-escolar mocht doen was ook weer een meevaller. Het geheel heeft 817 dollar gekost, de laatste begroting kwam uit op 920 dollar. Een donatie van de Alcaldía (zand en cement ter waarde van ongeveer 100 dollar) hielp daarbij ook. We kijken allemaal met veel plezier, maar meer nog met voldoening terug op de dagen dat we daaraan hebben gewerkt.

Donderdag was voor ons een dag van fiesta en ven plechtigheden. Om 10.00uur waren we in Villa Sandino in hotel Santa Clara. De hal stroomde steeds meer vol met scholieren, Zenayda was er uit la Gateada en uiteraard Roger en Maria Isabel Lara van de organisatie Asopropcn. (de nationale erfgoed organisatie die zich inzet voor het behoud en beheer van het Parque Archeologico). Allen die meegeholpen hadden de dagen in het park kregen daarvoor een oorkonde, echt de sfeer van een diploma-uitreiking op een middelbare school. Het geheel werd ingeleid met toespraakjes van Zenayda en Maria Isabel. Ze stonden stil bij alle ZSN activiteiten van de afgelopen weken, de schilderbeurt in het vrouwenhuis, de babykleertjes voor de casa materna, de pre-escolar in Muhan en uiteraard alle boompjes en planten in het park Piedras Pintadas. Een groepje van 6 scholieren droeg een prachtig gedicht van Ruben Dario voor. Er werd ook hier gedanst en er was voor iedereen een boterham en een glas vruchtensap. We gingen dus gelauwerd met de bus terug naar Muhan.

En 's avonds was er nog een feestje, in het huis van de moeder van Flora Oroszco. Alle gastgezinnen waren aanwezig, de boxen van Ricardo waren er ook weer en er hing een prachtig spandoek met dankwoorden voor de brigadistas. De tafels stonden vol met eten en drinken, glorieus middelpunt was een enorme taart met daarop de woorden Gracias al la hermanos holandes! (letterlijk: dank aan onze Nederlandse broeders). Er waren ook een paar flessen lekkere Flor de Caña en nadat de zoveelste stroomstoring verholpen was kon ook Ricardo weer met zijn muziek in de weer. Er waren cadeautjes, warme woorden over en weer en er was veel vrolijkheid. Een goede afsluiting van ons verblijf in Muhan!

Vanochtend vroeg (vrijdag 2 maart) stonden we bij de bushalte en werden we uitgeleid door Damian, Heleen, Jason, en moeder en dochter gastvrouw van Petra. Weer afscheid, driewerf kussen, zwaaien en uiteindelijk op de bus. Vijf uur later zijn we in Managua, op onze vaste stek Dulce Sueño.

Zaterdagochtend vertrokken we dan met ons vieren, want zonder Carl, met de bus naar Pochomil. Dit is een plaatsje aan de kust, waar vooral Nicaraguanen hun weekend doorbrengen. Daar troffen we Mijke, Lummy en Anne weer, die hier al een dag eerder waren aangekomen. We logeren nu in een eenvoudige hostal op het strand. Kamers met uitzicht op zee en strooien hutten, waar je in de schaduw kunt zitten. Dat is hard nodig, want het grootste deel van de dag is het te heet in de zon. Verschillende van ons zijn al behoorlijk roodverbrand, want vanwege een briesje heb je niet in de gaten hoe hard je verbrandt. Maar de zee is heerlijk. Goede temperatuur om eindeloos in de golven te duiken. Verder luieren in hangmatten, vis eten en luisteren naar muziek die uit de luidsprekers schalt, of door muziekgroepjes live voor je neus worden gemaakt. Alleen vroeg in de ochtend en aan het einde van de middag meer actie, zoals wandelen en paardrijden over het strand. Een heerlijke afsluiting na drie weken van werken en reizen.

Na een paar daagjes Pochomil kregen we allemaal toch ook steeds meer zin in de terugreis, vandaag, naar Amsterdam!

Nicaragua is goed voor ons!

Hasta Pronto, Anja en Petra