Piñata, baby in de gootsteen, sampopos en afscheid

Zondagmidagmiddag zijn we op de verjaardag geweest van de kleine Nineta. Zij is 1 jaar geworden en is de kleindochter van Damian en Maria Helena, dit is het gezin waar ik te gast ben. Het was een feestje van jewelste! Er waren 34 kinderen en ongeveer 20 volwassenen aanwezig, de muziek was heel luid en erg Nica! Het feestvarkentje was gekleed in een wolk van roze tule en kanten roosjes, een heus parmantig hoedje op het hoofdje maakte van haar echt een minibruidje.

Hoogtepunt was natuurlijk de piñata! Dit is een grote papieren pop die is gevuld met snoepjes en die aan een touw vanaf het plafond naar beneden hangt. De kinderen moeten dan met een stok op dat ding slaan zodat hij uiteindelijk kapot gaat en alle snoep op de grond valt. De pret wordt natuurlijk vergroot doordat iemand telkens aan het touw trekt en daarmee de piñata hard heen en weer laat zwaaien. Als het ding dan uiteindelijk bezwijkt kunnen jullie je vast voorstellen wat een gekrioel dat geeft. We kregen allemaal een punt van een grote cake die door oma was gebakken en een bekertje met zoete pudding en een knalroze vruchtendrank. De grootouders kijken nu met groot plezier terug op hun feestje voor de kleine Nineta.

Andere "attractie" in dit grote huishouden is een heel klein pasgeboren baby'tje. Ik hoorde `s nachts al vaker een heel jonge baby huilen, maar kon niet plaatsen waar dat geluid vandaan kwam, alhoewel het heel dichtbij leek te zijn. Welnu, er zit slechts een dun houten wandje tussen de kamer van mij en de ruimte waar de oma en de moeder samen met deze baby slapen. Damian en Helena Maria hebben deze mensen zolang opgenomen in hun kleine en al overvolle huisje omdat de finca (boerderij(-tje, in dit geval)) waar ze wonen niet geschikt is voor een kraamtijd en alles wat daarbij komt kijken.

Ik was er getuige van dat dit kleintje in de keuken voor het eerst werd gewassen. Eerst legden ze doeken in de harde en ruwe betonnen gootsteenbak, daarop werd het kleintjes zachtjes neergevlijd en vervolgens met bakjes (koud) water afgespoeld en gewassen. Ik was erg geraakt door dit tafereeltje; in die donkere keuken zonder daglicht, alles zo sober en arm, werd met tedere handen dit kleintje gewassen, krijsend en schoppend tussen de af te wassen bakjes, glaasjes en enkele kopjes. Het jochie heeft nog geen naam, dat gebeurt pas als een baby enkele maanden oud is. De kindersterfte is onder de zuigelingen het grootst, vandaar dat men wacht met het geven van een naam totdat is gebleken dat het kind sterk genoeg is om de eerste maanden te overleven.

Maandagochtend zijn we weer met ons achten aan het werk gegaan in het park, we hebben weer een paar honderd arbolitas geplant. Dat schoot lekker op. Halverwege de ochtend riep Lydia Salinas mij even om samen met haar naar het stuk te gaan kijken dat we vrijdag hadden aangeplant... Bijna de hele rij met de planten was volkomen kaal gevreten door sanpopos, dit zijn grote rode mieren die alle blad keurig in stukjes snijden en dat als een grote logistieke onderneming met zijn duizenden naar hol of nest brengen. Don Carlos is meteen aan de slag gegaan om dit "kwaad" te bestrijden. Volgens Lydia herstellen de planten zich hiervan wel. Dat hopen we dan maar. We zijn nu met een andere plantensoort aan de slag, hopelijk lusten die sampopos die niet.

Maandagmiddag hebben we met enkelen een wandelingetje in Muhan gemaakt en samen met Damian en Fransisco, één van de initiatiefnemers van de pre-escolar die wij gaan bouwen, de bouwplaats van die pre-escolar bezocht. Er wordt al hard gewerkt aan de basis van het gebouwtje. De vloer wordt voorbereid, de gekregen boom is verzaagd tot palen en de onderste laag van stenen wordt gemaakt met de grote grijze stenen die voor Nicaragua zo typerend zijn. Er waren ouders, kinderen en de toekomstige juf aanwezig, en iedereen straalde en was blij met dit initiatief.

Wij gaan nog deze week tot en met donderdag nog aan het werk in het park en vrijdag beginnen we met ons werk op de bouwplaats van deze pre-escolar. We gaan daarvan ook verslag doen natuurlijk.

Onderweg naar huis kwamen we een paar mannen met gitaar tegen en dat liep natuurlijk uit op wat ranchero en mariachi-gezang, ik vond het geweldig klinken..., alhoewel de alcohol ook redelijk doorklonk in de muziek!

Vandaag is ook de laatste dag dat Anne, Lummy en Mijke bij ons zijn. Zij gaan de komende weken het noorden van het land bekijken. Wij bedanken hen voor hun steun en voor al het werk dat ze in het park hebben gedaan, en natuurlijk ook veel plezier en een mooie reis in dat prachtige stukje Nicaragua gewenst!

saludos

Anja