Het leven in de bus, een sfeerimpressie

Het leven in Nicaragua draait mede om busvervoer. Er is een uitgebreid netwerk van openbaar vervoer per bus. Op de doorgaande wegen waar wij mee te maken hebben, rijdt overdag minstens elk half uur een bus en de meesten zitten goed vol.

De bus is een wereld op zich. De chauffeur is misschien de baas, maar zijn conducteur heeft ook veel macht. Hij bepaalt mede waar wordt gestopt en wanneer wordt gestart. Er zijn officiële haltes, maar ook zonder halte wordt op verzoek wel gestopt. De conducteur zorgt voor de bagage en zorgt dat deze ergens in de bus terecht komt. Koffers en grotere zakken achterin de bus. Grote partijen handelswaar op het dak van de bus. En als je met een rugzak in je hand de bus instapt loop je het risico, dat deze uit je handen wordt getrokken en achter de chauffeur gestald. Tijdens de rit haalt de conducteur het geld op. Wij krijgen de indruk, dat een rit in een enkel geval ook betaald kan worden met een seksuele dienst achter in de bus!

Verder worden ook af en toe verkoopsters van versnaperingen binnengelaten, die hun waar aan de passagiers proberen te verkopen. Allerlei Nicaraguaanse specialiteiten worden in potten en pannen de bus door gedragen: van cakes en zoete broodjes tot tortillas met kaas, uien en room in een plastic zakje.

Het is altijd een kunst om een zitplaats te bemachtigen. Zelden staat iemand voor je op om je een zitplaats aan te bieden, dus vaak ben je veroordeeld tot staan. Dan moet je ook niet zo'n lange Europeaan zijn. Bert van 1,85 m kan in de meeste bussen niet rechtop staan. Zitten is overigens ook niet altijd comfortabel. De banken staan vaak zo dicht op elkaar, dat je je knieën niet kwijt kunt. En je moet ook niet de pech hebben om naast een dikke dame terecht te komen, want dan word je platgedrukt of kun je op één bil zitten. De mensen in de bus zijn verder heel vriendelijk en soms kun je een praatje aanknopen. Maar gesprekken kunnen ook worden gefrustreerd door keiharde muziek, of door een prediker. Dat is een fenomeen, dat de Hollandse mentaliteit van dominee en koopman overtreft. Eerst begint een man een hele preek te houden over Gods woord en allerlei andere religieuze praat. Sommigen gaan zelfs zover op in hun eigen verhaal dat ze zowat in huilen uitbarsten. Zo'n preek kan rustig een kwartier duren, maar uiteindelijk komt de aap uit de mouw in de vorm van een aantal artikelen, die de prediker aan de man probeert te brengen. Dat kan variëren van tandenborstels tot sleutelhangers, maar vaak zijn het ook sieraden.

Kortom een hele belevenis om in de bus te zitten. Je leert het Nica-leven zo wel kennen.

Groeten,


Petra